Ik zit nu, tja ik kan weer eens niet slapen, mijn facebook eens af te scrollen. Een beetje lezen welke rollercoaster ik de afgelopen tijd ondergaan heb en nog steeds midden in zit... :( Echt bizar, hoe lang ik al wist dat er iets niet goed was en wat ik toch al die tijd gedaan heb en voor elkaar gebokst heb. :O Toch leuke dingen gedaan, dingen gebakken, uit eten geweest, naar de bioscoop meerdere malen, werk en studie met enorm veel passie uitgevoerd, deelgenomen aan zwemwedstrijden.... Al voelde ik mij nog zo beroerd, ik moest en zou het doen. Ik kon toch geen wedstrijd overslaan? (Al vroegen mensen in mijn omgeving zich af of het wel slim was om het te doen, was het juist mijn drang om te laten zien dat ik het wél kon). Tevens hebben die leuke dingen mij enorm geholpen om toch door te blijven zetten. Ik haal(de) zoveel positiviteit uit bovenstaande dingen!! Als ik er nu op terug kijk, denk ik echt: Hoe heb ik dat ever voor elkaar gekregen?! Waarom móest en zou ik kostte wat het kost toch alles moeten doen?! (Al waren ze achteraf gezien niet altijd even slim...). Ik heb veelal gedacht dat ik de enige was die de strijd moest leveren tegen de medische wereld. Ik wist dat het niet goed was in mijn lichaam (helemaal in het weekend waarin dit filmpje gemaakt is... Ik kwam niet vooruit, ik kwam niet verder dan 50m en zelfs toen stortte ik al in/ verzuurde ik als een malle, ik kwam de trap amper op, ik had slappe benen, viel steeds om, was alleen maar moe (ging om 18/19 uur naar bed) enz., maar ik wist niet wat er aan de hand was... Het was anders dan wat ik gewend was en mijn longen waren juist op dat moment best goed. Ja, ik had veel klachten, maar die leken ook zo op mijn astma/ overtraindheid/ pfeiffer/ psychisch enz. En wie bedenkt het om op 20- jarige leeftijd alsnog een zééér zeldzame aangeboren hartafwijking gediagnosticeerd te krijgen...? Ik al die tijd alleen maar bozig gedaan naar de artsen, mijn ouders (met name mijn vader), zus en omgeving. Nu pas besef ik hoeveel mijn omgeving eigenlijk heeft meegekregen. Hoe machteloos zij moesten toekijken. Hoeveel de artsen in Woerden/ Kamerik voor mij betekent hebben; ze hebben mij zo optimaal mogelijk behandeld, omdat alles duidde op astma. Ik ben ontzettend goed begeleid (zeker door mijn eigen longarts en juist hij kreeg continu de volle laag van mij....). :( Ik wilde duidelijkheid, maar eigenlijk is het zo knap dat artsen durven aan te geven dat ze het niet weten i.p.v. zomaar iets roepen. Voor mij was dat toen niet bevredigend en dus verzette ik mij heel veel... Zie je wel ze zien het niet! Ze snappen me niet. Ik zal het mezelf wel verbeelden. Voor mij werd de drempel om contact op te nemen alleen maar groter (terwijl die al heel hoog lag) en ik keek het nog langer aan. Ik heb zo vaak in dubio gezeten; zal ik nu wel of niet bellen naar de huisarts of de poli? Zal het dan wel erg genoeg zijn? Tja, ik ben wel benauwd, maar mijn longen piepen niet heel erg... Is het dan zinvol om langs te gaan? 

 

Ik wilde de regie houden over alles en op alle fronten verloor ik dat. Ik wilde niet accepteren dat ik een hartaandoening had/ heb. Hoe kon het nooit opgemerkt zijn? Hoeveel artsen hebben niet naar mijn hart en longen geluisterd sinds mijn geboorte...? Ik wilde geen studievertraging oplopen (ik had zo hard gevochten om het te voorkomen na het breken van mijn voet), ik wilde de verjaardag van mij en mijn zus thuis vieren, ik wilde op vakantie (daar had ik zo naar uitgekeken enz.) Ik kón niet ziek zijn! Het kwam niet uit. Geef nog maar wat extra prednison en antibiotica en de week erna zou ik echt rust houden (dan had ik immers vakantie). Ik had recentelijk nog gewerkt (hoewel dat toen amper ging), gezwommen, dingen gedaan... Zo erg was het toch niet? Ik had toch geen ziekenhuisopname nodig? Eigenlijk wist ik dat ik er niet aan kon ontkomen en dat het niet meer langer ging, maar op dat moment wilde ik dat niet inzien. Ik was al die jaren ervoor vrij stabiel qua astma op een enkele kuur per jaar na.

 

Nu, op dit moment, besef ik dat het zo ontzettend knap is dat doktoren in een "streekziekenhuisje" een ENORM zeldzame hartafwijking constateerd en mij gelukkig doorverwezen heeft naar een gespecialiseerd hartteam (waarvan de hartchirurg pas 1x eerder een soortgelijke operatie uitgevoerd heeft). Het enige wat ik dacht was: Er gebeurt niets, ze zien het niet, ze snappen me niet, ik kan echt niets... Ik ben verdorie 20! Waarom duurt het allemaal zo lang? Waarom zeggen ze niet wat ik heb en gaan we dat behandelen?! Vertellen ze voor het weekend dat ik een hartaandoening heb en dan kan ik helemaal geen vragen stellen. Moet ik wachten totdat de cardioloog de maandag erna contact kon leggen met het UMC. Ik wilde antwoorden krijgen op dingen waarvan de artsen het ook (nog) niet wisten. Sinds juli is bekend dat ik iets aan mijn hart heb, waarom moet ik dan tot september wachtten op de cardiologische onderzoeken? En vanaf september weer tot eind oktober. Om vervolgens in november de hartkatheterisatie en slokdarmecho te krijgen. Waarom moest er zoveel tijd overheen gaan? Dit terwijl ze zo ontzettend veel voor mij betekent hebben!!!

 

De tussenliggende periode was ook erg zwaar. Het traject met Heideheuvel (=longrevalidatie centrum), het niet weten nij wie ik met welke klachten aan moest kloppen, het steeds moeten bewijzen van de klachten, de continu terugkerende schimmel/virus en/of bacteriële infecties, de onzekerheid, de vragen over de toekomst, de thuissituatie (iedereen ging er anders mee om wat tot confrontaties leidde) enz. Alles! Ik liep tegen muren op en had het idee dat alle deuren naar specialisten dicht zaten. Iedereen wees naar elkaar; longarts naar heideheuvel, uroloog kom maar na revalidatie, heideheuvel wilde eerst alles uitgezocht hebben voor ik van start kon, cardiologen Woerden naar cardiologen in het UMC, huisarts die zei dat ik een gecompliceerde casus was en dat hij het ook niet goed wist. Dat hij me moeilijk in kon schatten, omdat ik vaak zo "goed" oogde (terwijl het dan écht slecht ging en/ of er echt wat aan de hand was...).  Onderling wist niemand iets van elkaar. Wat moest ik nu doen dan? Alles stagneerde... De tijd verstreek en ik voelde de druk van mijn studie (in sep 2017 moet ik die oppakken). Gelukkig ondernam de huisarts actie (enorm dankbaar), werd mijn longarts mijn aanspreekpunt en ging ineens toch van alles rollen. Opeens gingen er toch weer deuren open. Ging Heideheuvel toch van start, werd er een afspraak bij het UMC ingepland enz. De cardioloog wilde nog 3 onderzoeken om meer duidelijkheid te verkrijgen, maar het leek allemaal nog niet urgent. 

 

Net na de hartonderzoeken in het UMC (23 november) weer ingekacheld. Ik had al last van mijn holtes en door het plat liggen na de onderzoeken, sloeg mijn holteprobleem over op mijn longen. Ik dacht het wel af te kunnen met mijn vernevelingen en ging de volgende dag, ondanks de benauwdheid, met ontslag. Diezelfde dag ging ik steeds verder achteruit en gelukkig kon ik in de middag al terecht bij de huisarts. Gelukkig begreep de huisarts me direct. De dag erna voelde ik me alleen maar zieker worden en weer gebeld of ik niet eerder langs kon komen dan de afspraak die we 's middags hadden om te kijken of het verantwoord was om het weekend in te gaan. Voor mij was het vrijwel duidelijk dat ik door zou moeten naar het ziekenhuis. Dat klopte ook. In het ziekenhuis werden allerlei onderzoeken gedaan en gezegd dat ik een beginnende longontsteking had. Het gevolg was weer een opname (ik had mijn UMC-tas nog niet uitgepakt, want ik had al zo'n voorgevoel). Later tijdens de opname hadden ze het ineens over hele vlekken op de longen?

 

Dinsdag 29 november ging het qua longen goed en was de longontsteking op zijn retour, maar de hele dag had ik al een raar/ drukkend gevoel op de borst en kon ik niet goed inademen, dus in de avond toch het zuurstof er weer bij gepakt, terwijl ik de hele dag zonder kon. Om 20.30 uur ineens heel benauwd en acute pijn op mijn borst. De pijn was onhoudbaar. Onderzoeken werden verricht, pijnmedicatie werd gestart, mijn moeder kwam naar het ziekenhuis enz. Het was echt onhoudbaar. Zoveel pijn! Artsen kwamen aan mijn bed, de dienstdoende longarts kwam in huis, maar niemand kon verklaren waar de pijn vandaan kwam. De longfoto was goed, bloed ook, dit en dat ook. Ja, het bloedgas geeft aan dat ze hyperventileert en dat het lichaam moeite heeft met ademen (ja, van de pijn...). Er moest echt een oorzaak zijn, ik heb een hele hoge pijngrens, maar dit... Er was iets mis, maar het feit dat ze er niet achter konden komen... Dat vond ik nog het ergste... Die nacht bleef mijn moeder weer slapen in het ziekenhuis. De dagen erop ging ik slechter en slechter en de pijn was ook slecht onder controle. Alleen morfine subcutaan gaf wat verlichting en zuurstof had ik dag en nacht in. De artsen van Woerden hebben veel overleg gehad met het GUCH- team en uiteindelijk kon ik 2/12/2016 overgeplaatst worden naar het UMC met de ambulance. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Dezelfde dag werden er nog allerlei onderzoeken ingezet en diezelfde middag kreeg ik de diagnose. Eindelijk kwam er na al die maanden duidelijkheid. Het GUCH- team (gespecialiseerde hartteam) van het UMC had al de vermoedens in combinatie met alle onderzoeken van Woerden, maar moesten de chirurg overtuigen van hoe mijn bloedstroom daadwerkelijk ging. Echt bizar hoe mijn hart al 20 jaar "verkeerd/ afwijkend" functioneerde. Wat ik allemaal toch heb gedaan/ heb kunnen doen met zo'n groot probleem. Hoe?! Echt niet voor te stellen! Altijd zo groot en goed voorgedaan. Ik wilde me niet aanstellen en veel onderzoeken waren ook goed, dus dan ga je wel aan jezelf twijfelen... Het feit is en blijft dat ik me beroerd voelde en niet opknapte. In het UMC zou gekeken worden hoe het het weekend ging met de benauwdheid, de pijn en hoe de behandeling verder zou gaan. Sinds 2 december in een enorm rap tempo achteruit gegaan. Van vrijwel alles zelf doen, naar volledige afhankelijkheid. Letterlijk; ik kon niets meer zelf... Ik kwam mijn bed niet/ nauwelijks meer uit, verging van (onverklaarbare) pijn, was ontzettend benauwd (zuurstof werd alleen maar opgekrikt), viel steeds om, kon niet meer plat liggen en/ of slapen, douchen ging al heel moeizaam (hoe kwam ik zo snel mogelijk onder de douche vandaan). Op zijn ergst ben ik volledig geholpen op bed. Ik kon mijn armen en benen amper optillen. 

 

Zo'n heftige tijd voor mij, mijn ouders en lieve mensen in de omgeving.... Het enige wat ik deed was OVERLEVEN en mensen die mij lief hadden afstoten en toch ook weer niet. Ik wilde zo graag zelf de regie behouden, maar dat ging niet meer. Als ik ook maar enigszins goed genoeg ben, laat ik mij echt niet helpen met de verzorging. Alles zelf doen! Ik heb meerdere keren gezegd dat ik, als het UMC mij niet kon helpen, niet meer verder wilde... Zo wanhopig was ik toen.

 

Wat ben ik de artsen van het UMC dankbaar dat ze alles op alles gezet hebben om mij voor te bereiden op zo'n enorm grote spoed-OK. De longarts zorgde voor een plan voor mijn longen, het pijnteam voor een PCA- pomp en voldoende pijnstilling, maatschappelijk werk etc. Het GUCH-team had ook niet verwacht dat ik zo snel zou verslechteren, maar ze hadden het gelukkig door. De donderdag erna werd ik al geopereerd! De nacht(en) ervoor waren echt drama. De nacht voor de OK bleef mijn moeder gelukkig slapen bij mij op de kamer. Zo fijn! Wat was ik bang. Ik kon helemaal niets meer zelf. Wat heeft ze mij (en mijn vader en zus idem dito) goed gesteund!! De operatie was voor mij mijn enige redmiddel en dat heb ik ook meerdere malen gezegd. Het was echt mijn laatste hoop. Juist daarom was ik ook zo hyperactief (ook al voelde ik me ellendig) toen het eindelijk 6 uur was en ik mij kon voorbereiden op de OK. Op dat moment totaal niet realiserende dat ik DOODZIEK was, dat er een grote kans was dat ik het niet zou overleven en hoe zwaar het voor iedereen in mijn omgeving was. Ik dacht het is "maar" een operatie. Straks ben ik er weer. Zeur niet over het litteken dat ik eraan overhoud... Als ik mijn leven maar terug krijg... Dit was geen uithouden meer; niets kon erger zijn! Mijn vader heeft alles vastgelegd met foto's. Ik dacht alleen maar leg die stomme camera weg. Ik zie er niet uit en ik heb wel wat anders aan mijn hoofd dan leuk lachen voor de camera... Achteraf ben ik zo ontzettend dankbaar dat ik nu de foto's heb en dat ik kan zien hoe het voor hun is geweest, wat ik doorstaan heb en het zo kan (gaan) verwerken... Ooit....

 

Vlak voor de OK zag ik hoe moeilijk mijn ouders en zus het hadden en in het weekend hoe moeilijk familieleden het hadden... Toen pas kwam pas een beetje een klapje. Op de OK heel goed opgevangen en met het knuffelbeestje van mijn opa en oma mijn emoties weer omgezet. Wat een steun een knuffeltje kan geven... (hij is vrijwel geen enkel moment van mijn zijde geweken. Net als de andere knuffel die ik later gekregen heb). Ik zag de hart/longmachine welke mij in leven gehouden heeft. Ik vond het alleen maar interessant en vroeg van alles. Gaaf, zag ik het eens in het echt... Bizar als ik er nu aan terug denk... De hartchirurg kwam enthousiast/ vrolijk/ zelfverzekerd binnen. Dat gaf mij zoveel vertrouwen. De rest van het OK- personeel waren ook al zo vriendelijk/ empatisch/ zelfverzekerd enz. Het zou goed komen! Eindelijk werd ik geholpen! Helemaal klaargemaakt en in slaap gebracht.

 

Op de IC wakker geworden met mijn ouders en zus aan mijn zijde. Niet dat ik mij eigenlijk nog maar iets kan herinneren van de uren na de operatie. Tenminste hele kleine onderdelen kan ik me herinneren... Ik weet dat ik absoluut niet durfde te slapen, dat ik veel pijn had (waarvoor heel veel extra pijnstilling) en 's nachts in paniek mijn ouders naar het ziekenhuis heb laten komen. Ik werd zo goed verpleegd, maar toch, ik durfde niet te slapen. Bang dat ze niets door zouden hebben, bang om niet meer wakker te worden, terwijl ik mij zelfs toen al beter voelde dan daarvoor. Misschien juist daarom... Toen mijn ouders er waren een beetje weggedoezeld, maar steeds wakker geschrokken. Leef ik nog? Waar zijn mijn ouders? (Oh, die zitten naast me). Oké, ontspan maar weer. Ik werd met alles geholpen; eten/ drinken/ wassen/ bed verschonen, knopje drukken van de pijnpomp enz. De machines hadden mij in leven gehouden en gelukkig hadden mijn longen de operatie goed en boven verwachting doorstaan. Wat had ik een hoop slangen in/ aan en op mijn lichaam.... Later op de dag overgeplaatst naar de Medium Care. Daar ook uitstekend verzorgd ook al voelde het niet altijd zo. Ook daar ontzettend goed ondersteund door mijn ouders/zus en familie. Kaarten/ cadeautjes/ lekkers/ knuffels werden voorgelezen/ meegenomen/ neergelegd enz. Mijn moeder sliep enkele dagen in een familiekamer (lees: celblok). Steunde mij, hielp mij, legde me lekker neer, kalmeerde mij enz. Mijn vader en zus reisden 1 of meerdere keren per dag op en neer het ziekenhuis enz. Hoe houden zij dat vol?! Zo lief om te zien hoeveel zij voor mij over hebben. IK HOUD VAN JULLIE. JULLIE ZIJN TOPPERS! <3 <3 <3

 

Uiteindelijk maandag 12 december overgeplaatst naar een 4 persoonszaal op de thoraxchirurgie (B4 Oost). Een enorme stijgende lijn doorgemaakt in de dagen na de operatie. Ik kan nu weer genieten van douchen, ik kan zélf mijn bed uitkomen, ik kan zélf ineens hele grote stukken over de gang lopen, ik kan traplopen (zonder om te vallen ;) ), ik ben niet meer benauwd, ik kan zoveeeeeel meer dan ik al die maanden kon en dat terwijl ik vorige week donderdag op de operatietafel lag.... De vreselijke pijn heeft plaats gemaakt voor logische/ comfortabele pijn (met huidige pijnstilling ;) ). De wond die ik heb, is enerzijds heel groot en anderzijds vraag ik me echt af hoe ze er ever bijgekomen zijn... Als je denkt aan wat ze gedaan hebben, dat mijn borstbeen nu met ijzerdraden aan elkaar zit enz. Dat ik zo kort na de operatie al zoveel meer kan dan dat ik kon. In de tussentijd dagelijks veel artsen/ verpleegkundigen aan mijn bed gehad. Zoveel medeleven, zoveel informatie, zoveel betrokkenheid, zoveel hulp gehad, gesprekken gehad, uitleg gehad over verpleegkundige handelingen enz. Wat een emoties/ angsten kan je hebben als er een infuuslijn (jugularis-lijn) verwijderd wordt uit je nek. Ik heb het zo vaak gezien, maar toch, om het zelf te ervaren... De eerste keer helemaal geholpen onder de douche. Hoe heerlijk dat is. Al volg ik zelf de studie, je kan je echt niet voorstellen hoe fijn douchen is/ kan zijn voor de patiënt. Het lijkt zoiets kleins, maar..... Het is zo belangrijk om duidelijk te zijn/ uitleg te geven, want dan heb je als patiënt ook vertrouwen. Hoe makkelijk je zegt: "het hoort bij mijn werk." Terwijl je echt veel verschil maakt voor de patiënt. Je betekent als zorgverlener zoveel meer dan je je kan realiseren.

 

Mijn herstel gaat nog zo lang duren, maar ik heb weer mijn vechtlust terug. Ik heb weer iets om voor te vechten. Ik ga met enorme stappen vooruit en ben zo benieuwd wat dit alles mijn toekomst gaat brengen. Ik weet dat de eerste stap naar huis zal zijn. Ja, over enkele uren ben ik thuis!! Onvoorstelbaar. Daarna zullen het 6 zware weken van herstel van het borstbeen zijn. 6 weken waarin ik nagenoeg niets mag (tillen, fietsen, autorijden enz.). Daarna ga ik starten met de poliklinische hartrevalidatie wat zo'n 3 maanden zal gaan duren naar verwachting. (Al vraag ik me af hoe dan? De stappen die ik nu al maak/ gemaakt heb? Wat moet ik dan in die 3 maanden nog leren...). Maar goed, daar hebben zij meer ervaring mee dan ik, dus we gaan het zien! In de tussentijd zal er meer bekend worden over hoe mijn longen zich zullen ontwikkelen, of ik überhaupt astma heb, in welke mate, of ik mijn longmedicatie blijf houden of niet enz. Er zal meer bekend worden over het genetische onderzoek wat ingezet is. Er zal meer duidelijkheid komen over wat dit betekent voor mijn toekomst en voor als ik bijvoorbeeld een kinderwens heb enz. Iets wat juist nu in mijn levensfase wel fijn is om te weten. Kan mijn kind dit ook krijgen? Wil ik dat? Geeft een zwangerschap mij onnodig veel risico op overlijden? Hoe gaat het met de irregeluaire antistoffen in het bloed en het krijgen van een kind enz.? Ook zal ik op KNO en urologisch gebied vervolgd worden. Steeds meer organen werkten minder goed/ niet. Hopelijk kan middels het genetisch onderzoek een verklaring gevonden worden voor de rare klachten en wat het inhoud voor de toekomst. Verder moet ik een vrachtwagen aan medicatie per dag innemen. Ook wel spannend. Hoe zorg ik ervoor dat ik niets vergeet. Het was altijd zo'n automatisme... Nu is er zoveel verandert. Ik word bij de trombosedienst aangemeld om te zorgen voor de juiste dosering van de bloedverdunners. Door het materiaal in mijn hart, kunnen zich bloedpropjes vormen op het "lapje" dus het is heel belangrijk dat het goed ingesteld is... Spannend, hier heb je alles in de buurt en thuis niet. Ook veel gesprekken gehad met maatschappelijk werk hier. Heel veel aangehad. Kijken of het in de thuissituatie bij een praktijkondersteuner kan van de huisarts. Ik kan niet terug naar mijn psycholoog, gezien ik de eerste weken niet kan autorijden. De praktijkondersteuner zit op het dorp, dus daar kan ik zelf heen (op een gegeven moment). Ik ga met artsen rond de tafel zitten en uitspreken hoe de tijd was. Hebben we onderling nog vertrouwen? Hoe hebben we beiden de tijd ervaren? Enz! Dat is wel echt nodig (vind ik vanaf mijn kant gezien). Kijken wat mogelijk is.

 

Ik ben zo benieuwd hoe en wanneer ik mijn opleiding en studie kan vervolgen. Wanneer en hoe ik weer een wedstrijd kan zwemmen. (Ze zeggen dat ik vanaf de 7e week vanaf de operatie het zwemmen voorzichtig mag op gaan pakken. Het is immers alleen maar goed om conditie op te doen). Hoe dan? Zou dat echt dan al mogelijk zijn? Hoe makkelijk of moeilijk zal het dan zijn? Als je ziet, ook in het filmpje hoe ik gezwommen heb, zou ik dat weer op dat niveau kunnen of juist alleen nog maar beter?! Eigenlijk kan het niet anders dan dat ik hele grote sprongen zal maken... :P Ik kan niet wachtten tot ik mag starten met mijn revalidatie en ik antwoorden ga krijgen op deze vragen.... Maar goed, voor nu stap voor stap. Ik heb gisteren allemaal bedankt kaarten geschreven voor de artsen van hier. Uiteindelijk zijn er 10 kaarten met allemaal een persoonlijke tekst voor verschillende specialisten/ disciplines en afdelingen geschreven. Wat een werk om het allemaal te schrijven, maar zo fijn om te doen. Om mijn waardering te uitten, omdat zij mij mijn (waardevolle) leven weer terug geven/ hebben teruggegeven. Ze weten niet half wat ze voor mij betekenen!! :) Straks lekker met ontslag. Weer een stap de goede kant op!! :D Ik denk dat de eerste 6 weken het zwaarst zullen zijn. Ik denk dat ik nog wel een aantal keren tegen de muur knal, omdat ik teveel wil doen... ;) Wat ik nu kan... Het voelt alsof ik de hele wereld aan kan, haha. We gaan het zien en meemaken!

#benieuwdnaarhetherstelproces #ikhebweereentoekomst #ikkanweervechten #ikkannoggenietenvandefeestdagen #opnaarbeteretijden #goedmakenmetoudersenzus #genietenvandekomendetijd #leukedingendoen
 

Als ik nu het filmpje bekijk, kan ik alleen maar trots zijn op wat ik daar gepresteerd heb, terwijl ik toen helemaal niet trots was... Alles lijkt zo gewoon in het leven... Even een rijbewijs halen, even mijn middelbare schooldiploma halen enz. Ik besef nu pas wat belangrijk is in het leven. Dat het leven meer is dan alleen mijn studie... Ik heb me in de periode ook zo vaak teruggetrokken en afgesloten in en met mijn boeken. Ik gunde mezelf geen/ veel te weinig tijd voor ontspanning. Als mijn ouders vroegen: Ga je mee daar of daarheen? Nee, hoor, ik moet leren. Waarom legde ik de lat voor mezelf zo hoog? Waarom kon ik het mezelf niet toestaan om ook te genieten van al het moois in het leven? Ja, dat is echt wel wat deze periode mij heeft laten inzien. Het leven is zo mooi! Geniet van het feit dat je gezond bent, maak elkaar niet het leven zuur en vooral erger je niet aan dingen die er niet toe doen. Oké, wijze woorden, maar nu moet ik ze natuurlijk zelf ook nog toe gaan passen. Het is een rotperiode nu, maar ergens brengt het me nog veel meer... Mijn passie, welke ik van kleins af aan al heb, om verpleegkundige te worden, is alleen nog maar meer gegroeid. Wat wil wil graag aan dat bed staan en "mijn patiënten" helpen! Ik heb inmiddels genoeg ervaring opgedaan en ik ben er klaar voor (nou ja, klaar voor? Over een tijdje...) om dat met mensen te delen. Ik hoop volgend jaar mijn studie weer op te pakken en een jaar later mijn diploma te behalen. Ik wil doorstuderen (HBO en/ of vervolgopleiding).